Οι Holy Monitor ανήκουν στην ευρύτερη κατηγορία του ψυχεδελικού ροκ (οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται ως “psych”) με αναφορές τόσο στο kraut όσο και στο Madchester, στον ύστερο Julian Cope και τους Porcupine Tree αλλά και στο stoner σε σημεία.
To γκρουπ υπάρχει δισκογραφικά από το 2015 με πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ το ομώνυμο που κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2017.
Το άλμπουμ περιέχει 10 τραγούδια που κινούνται σε υψηλό επίπεδο. Ωραίες συνθέσεις με το όργανο και την κιθάρα να εναλλάσσονται μπροστά, καλή παραγωγή και ωραία παιξίματα. Ξεχωρίζω τα Golden Light, Bed of the Earth, Cacti και την Αφροδίτη, όμως το Holy Monitor είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται ολόκληρο.
Πρόσφατα (Σεπτέμβριος 2017) το γκρουπ κυκλοφόρησε ένα νέο ψηφιακό single, το 10λεπτο Ghost που σκίζει.
Πέθανε σήμερα ο καλός τραγουδιστής - και αδερφός της Χαρούλας Αλεξίου - Γιώργος Σαρρής αφήνοντας μας μερικά πολύ όμορφα λαϊκά τραγούδια και μια δισκογραφία που καλύπτει σχεδόν δυο δεκαετίες.
Ο Σαρρής κινήθηκε μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας. Παρόλα αυτά, έφτασε ένα και μόνο τραγούδι για να περάσει στο πάνθεο των κλασσικών: το περίφημο «Με τα φώτα νυσταγμένα (Οι Νταλίκες)» των Χρήστου Νικολόπουλου και Μανώλη Ρασούλη (1982).
Το τραγούδι εμφανίστηκε πρώτη φορά ως «Με τα φώτα νυσταγμένα» στο δίσκο Παίξε Χρήστο Επειγόντως (1982) των Χρήστου Νικολόπουλου και Μανώλη Ρασούλη. Τον επόμενο χρόνο (1983) θα μπει και στον πρώτο προσωπικό δίσκο του Σαρρή ως «Οι Νταλίκες (Με τα φώτα νυσταγμένα)». Τη μουσική του δίσκου, που επίσης ονομάζεται «Οι Νταλίκες», υπογράφει ο Χρήστος Νικολόπουλος ενώ συμμετέχει και η Χαρούλα.
Ακούμε τις Νταλίκες και άλλα 6 αγαπημένα λαϊκά άσματα των εθνικών οδών και εθνικών οδηγών.
1. Οι Νταλίκες (Με τα φώτα νυσταγμένα) – Γιώργος Σαρρής (δίσκος Παίξε Χρήστο Επειγόντως (1982) & Οι Νταλίκες (1983) – Χρήστος Νικολόπουλος / Μανώλης Ρασούλης).
2. Ζωή Νταλίκα Κόκκινη – Δημήτρης Μητροπάνος (δίσκος Στη Διαπασών (2008) & Εδώ Είμαστε (2011) – Σταμάτης Κραουνάκης).
Η τελευταία ταινία του Νικολαΐδη που είδα (στον κινηματογράφο) ήταν το Singapore Sling, το 1990. Μετά είδα και το Κορίτσι Με Τις Βαλίτσες (1994) που γυρίστηκε για την τηλεόραση και τέλος, έπαψε να με αφορά (όχι λόγω της τηλεταινίας, που ήταν συμπαθητική).
Οι ταινίες του αυτές, την πρώτη φορά που τις είδα (στην εποχή τους), μου άρεσαν (άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο). Θυμάμαι ατέλειωτες κουβέντες με φίλους για το τι τελικά συμβαίνει στο τέλος της Γλυκιάς Συμμορίας (ποιο το βαθύτερο νόημα ας πούμε) ή που το πάει το πράγμα με το Singapore Sling;
Τις ίδιες ταινίες όταν τις ξαναείδα αργότερα (εκτός εποχής), τις βρήκα σε μεγάλο βαθμό στυλιζαρισμένες ή και αφελείς. Εκτός από την Πρωινή Περίπολο (1987) που όχι μόνο τη βλέπω άνετα αλλά τη γουστάρω κιόλας.
Ο Νικολαΐδης ήξερε να σκηνοθετεί και φρόντιζε αισθητικά την αφήγηση του. Αυτός και οι συνεργάτες του έβγαζαν ένα άρτιο αισθητικά και σκηνοθετικά αποτέλεσμα (πχ η σκηνοθεσία και φωτογραφία του Singapore Sling είναι για σεμινάριο). Από τα θέματα του και τη σκηνοθεσία του μέχρι τους τίτλους των ταινιών και τις φοβερές αφίσες τους, δεν είναι τυχαίο το cult status που τον ακολουθεί.
Που έπασχε κατά τη γνώμη μου; Εκεί που έπασχαν οι περισσότεροι κινηματογραφιστές της γενιάς του: στο σενάριο. Στην αδυναμία δηλαδή να φτιάξουν μια ολοκληρωμένη δομή χαρακτήρων που θα έχουν βάθος, που θα καταλαβαίνει ο θεατής γιατί κάνουν αυτά που κάνουν ή τι τους έχει φέρει στο σημείο αυτά που κάνουν να μη γίνονται κατανοητά. Κάτι δηλαδή περισσότερο από τη στοιχειώδη πλοκή ενός σεναρίου που έστω και αν βασίζεται σε μια καλή ιδέα, δεν είναι δουλεμένο.
Το θέμα του σεναρίου είναι γενικότερα ένα θέμα που μάλλον πάσχουν ελπιδοφόρες κατά τα άλλα ταινίες της εποχής (Ρεβάνς, Βιοτεχνία Ονείρων, κα). Ταινίες με καλό καστ, ωραία φωτογραφία, ωραία σκηνοθεσία, αλλά…
Στην περίπτωση της Πρωινής Περιπόλου τώρα ίσως αυτό να ήταν που έκανε τη διαφορά. Η ταινία έχει λίγους διαλόγους, λίγους ηθοποιούς, άρα μπορεί να αναδείξει τη βασική σεναριακή ιδέα στηριζόμενη σε μεγάλο βαθμό στη σκηνοθετική αφήγηση. Σημαντική ταινία που ευτύχησε να έχει και ένα εξαιρετικό soundtrack γραμμένο από το Γιώργο Χατζηνάσιο. Η ορχηστρική, ambient μουσική του Χατζηνάσιου είναι πανταχού παρούσα στην ταινία, άλλοτε δίνοντας μια νότα ρομαντισμού κι άλλοτε ενισχύοντας την απελπισία του δυστοπικού κόσμου του Νικολαΐδη.
Ακούμε "Τα μάτια της ένα βαθύ μπλε - Γιώργος Χατζηνάσιος"
Μια συλλογή με Ελληνικά New Wave/Post-Punk συγκροτήματα της δεκαετίας του 80 (1981 - 1988).
Tracklist
1. Mushy-Mushy - Rodondo Rocks (1983)
2. Pressure - Headleaders (1983)
3. What did you say? - Cpt Nefos (1984)
4. News - Scraptown (1981)
5. Refuge - Toeeon (1983)
6. "Ties" - Sharp Ties (1981)
7. With you - T.V.C. (1982)
8. Fanny mays - Noise Promotion Company (1988)
9. Cadillac dreams - Libido Blume (1987)
10. Fell frozen - South Of No North (1986)
11. Ένα μέρος να κρυφτώ - Λευκή Συμφωνία (1986)
12. Wait - Forward Music Quintet (1983)
13. Computer world - The Reporters (1982)
14. Deep hot brown - The Flood (1984)
15. Desire - Magic De Spell (1984)
16. Virginia Clemm - Statues In Motion (1983)
17. Κειμήλια - Metro Decay (1983)
