Πρωινή Περίπολος (1987) - Νίκος Νικολαΐδης

Η τελευταία ταινία του Νικολαΐδη που είδα (στον κινηματογράφο) ήταν το Singapore Sling, το 1990. Μετά είδα και το Κορίτσι Με Τις Βαλίτσες (1994) που γυρίστηκε για την τηλεόραση και τέλος, έπαψε να με αφορά (όχι λόγω της τηλεταινίας, που ήταν συμπαθητική).

Οι ταινίες του αυτές, την πρώτη φορά που τις είδα (στην εποχή τους), μου άρεσαν (άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο). Θυμάμαι ατέλειωτες κουβέντες με φίλους για το τι τελικά συμβαίνει στο τέλος της Γλυκιάς Συμμορίας (ποιο το βαθύτερο νόημα ας πούμε) ή που το πάει το πράγμα με το Singapore Sling;

Τις ίδιες ταινίες όταν τις ξαναείδα αργότερα (εκτός εποχής), τις βρήκα σε μεγάλο βαθμό στυλιζαρισμένες ή και αφελείς. Εκτός από την Πρωινή Περίπολο (1987) που όχι μόνο τη βλέπω άνετα αλλά τη γουστάρω κιόλας.

Ο Νικολαΐδης ήξερε να σκηνοθετεί και φρόντιζε αισθητικά την αφήγηση του. Αυτός και οι συνεργάτες του έβγαζαν ένα άρτιο αισθητικά και σκηνοθετικά αποτέλεσμα (πχ η σκηνοθεσία και φωτογραφία του Singapore Sling είναι για σεμινάριο). Από τα θέματα του και τη σκηνοθεσία του μέχρι τους τίτλους των ταινιών και τις φοβερές αφίσες τους, δεν είναι τυχαίο το cult status που τον ακολουθεί.

Που έπασχε κατά τη γνώμη μου; Εκεί που έπασχαν οι περισσότεροι κινηματογραφιστές της γενιάς του: στο σενάριο. Στην αδυναμία δηλαδή να φτιάξουν μια ολοκληρωμένη δομή χαρακτήρων που θα έχουν βάθος, που θα καταλαβαίνει ο θεατής γιατί κάνουν αυτά που κάνουν ή τι τους έχει φέρει στο σημείο αυτά που κάνουν να μη γίνονται κατανοητά. Κάτι δηλαδή περισσότερο από τη στοιχειώδη πλοκή ενός σεναρίου που έστω και αν βασίζεται σε μια καλή ιδέα, δεν είναι δουλεμένο.
Το θέμα του σεναρίου είναι γενικότερα ένα θέμα που μάλλον πάσχουν ελπιδοφόρες κατά τα άλλα ταινίες της εποχής (Ρεβάνς, Βιοτεχνία Ονείρων, κα). Ταινίες με καλό καστ, ωραία φωτογραφία, ωραία σκηνοθεσία, αλλά…

Στην περίπτωση της Πρωινής Περιπόλου τώρα ίσως αυτό να ήταν που έκανε τη διαφορά. Η ταινία έχει λίγους διαλόγους, λίγους ηθοποιούς, άρα μπορεί να αναδείξει τη βασική σεναριακή ιδέα στηριζόμενη σε μεγάλο βαθμό στη σκηνοθετική αφήγηση. Σημαντική ταινία που ευτύχησε να έχει και ένα εξαιρετικό soundtrack γραμμένο από το Γιώργο Χατζηνάσιο. Η ορχηστρική, ambient μουσική του Χατζηνάσιου είναι πανταχού παρούσα στην ταινία, άλλοτε δίνοντας μια νότα ρομαντισμού κι άλλοτε ενισχύοντας την απελπισία του δυστοπικού κόσμου του Νικολαΐδη.

Ακούμε "Τα μάτια της ένα βαθύ μπλε - Γιώργος Χατζηνάσιος"


Εδώ βλέπουμε και την ταινία: https://youtu.be/U6QU7087yKU